Orgaandonatie: een zaak van leven en doo

Onverwachts word je ermee geconfronteerd. Je dierbare krijgt een ongeluk en wordt eerst 'hersendood' en daarna 'dood' verklaard. Voordat dit werkelijk tot je doordringt, wordt deze dierbare persoon met grote haast door de ziekenhuisgangen naar de operatiekamer gereden. Het kan ook zijn dat je geliefde 5 minuten na een circulatiestilstand dood wordt verklaard en daarna eveneens met grote snelheid naar de operatiekamer wordt gebracht. Doel is hierbij de organen in goede conditie te houden, zodat deze kunnen worden gedoneerd. In dit boek probeert de auteur, voor zover mogelijk, in vier werelden binnen te gaan.De eerste wereld is die van de rouwende familie. Voor hen is de hamvraag of de 'hersendode' wel écht dood is. Hij of zij lijkt meer te slapen. Kan hij of zij nog denken of pijn voelen en is volledige narcose niet nodig? In het geval van de circulatiestilstand lijkt de persoon wel dood, maar is 5 minuten wachten voldoende om daar zo stellig over te kunnen zijn?Een tweede wereld is die van de verpleegkundigen en de artsen. Zij doen beroepsmatig wat zij kunnen. Echter, het grijpt de een meer aan dan de ander.Een derde wereld is die van 'de hersendode' die bijgekomen is en vol vuur verhaalt hoe hij of zij alles ervaren had. Er werd veel gezegd en gedaan rondom de patiënt. Deze had zich zo machteloos gevoeld om het 'Ik ben er nog!' duidelijk te maken. De vraag rijst in hoeverre er nog sprake is van bewustzijn bij de 'dode'.