Over deugd en andere mankementen

Gedichten die kantelen van een glimlach naar een traan, langs de melancholie van mensen die weggingen en het licht vergaten uit te doen. Toch blijft de hoop: het eeuwige scheurtje in de realiteit. Ellen Lanckman houdt niet van taal. De woorden in haar verzen kiest ze weliswaar met haarscherpe precisie. Haar wendingen zijn verrassend, steeds met een hoekje af, verfrissend. Maar ook: solide. Alsof ze er altijd hebben gestaan, onwrikbaar als kolommen onder haar poëzie. Fundamenten van haar ziel. Dat komt doordat: Ellen Lanckman houdt niet van taal. Ze ís taal. Een debuut dat vraagt naar meer.' (Matthias Haeck)Ellen Lanckman (1975) schrijft zoals ze ademt: de ene keer snel, dan weer langzaam, een andere keer helemaal loos. Ze besnuffelde even proza, maar haar schrijfpapillen verkiezen poëzie. Ze volgde een paar cursussen bij Wisper (Gent) en heeft net haar eerste jaar Literaire Creatie aan de Academie voor Podiumkunsten (Aalst) achter de rug. Regelmatig stelt ze haar gedichten tentoon en/of draagt ze voor. Momenteel werkt ze aan een tweede bundel. Onlangs werd een gedicht opgenomen in de bundel van de poëziewedstrijd Poemtata 2014.