Verdriet in de ogen kijken

Verweven. Dat is een woord dat vaak terugkomt in de verhalen van ouders die hun kind verloren, recent of langer geleden. Want de pijn blijft, je blijft altijd ouders van je kind dat gestorven is. Misschien duurt die pijn door de tijd heen wat korter. Maar die scheut van verdriet en leegte kan er ieder moment weer z n.Zoveel jaar geleden is één dag. Daarom is deze bundel met verhalen van ouders van overleden kinderen een oproep tot ons allemaal: om aandacht te hebbenen te houden voor die pijn, om dat verdriet niet dood te zwijgen, om te zien hoe ouders met vallen en opstaan proberen hun kind of kinderen te verweven in hun leven, ook door de dood heen. De verhalen van deze ouders gaan je door merg en been en geven je tegelijk inspiratie. Want als je het leven niet meer kuntterugdraaien - en dat kunnen ze niet, nooit meer - dan kun je zelf nog wel een draai aan jouw leven geven. Ouders van overleden kinderen zijn in die zin ook een voorbeeld voor ons allemaal: omdat ze voorleven hoe je met de littekens van het verlies opnieuw tot leven kunt komen.De ouders van overleden kinderen bundelen hier hun verhalen, tot troost en herkenning voor elkaar, maar ook om ons allemaal mee te geven dat verdriet en perspectief, afscheid en nieuwe zingeving elkaar niet uitsluiten. Sterker nog, het is ontroerend om te lezen dat in de diepste pijn nieuwe vreugde verborgen kan liggen. Daarom is deze bundel verplichte kost voor iedereen. Of zoals Manu Keirse in zijn inleiding schrijft: dit is een naslagwerk over liefde, ook al gaat het over verlies en sterven.